Intrínsecamente, antropolóxicamente, desde que o ser humano deambula por este acuoso planeta mal chamado Terra, gusta de entreterse e pasar o tempo buscando culpables aos que, a miúdo, vemos linchar pública e alegremente por parte da sociedade. A culpabilidade, ten sen dúbida moitas connotacións obxectivas que deixan ao descuberto as "vergoñas" dos nosos "pecadores" semellantes pero, non en poucas ocasións, se viron ao longo da historia, grandes atrocidades cometidas sobre individuos e sociedades enteiras, en nome da xustiza, cunha base argumental moi alonxada da palpable realidade. Non son poucos os que cren ter na súa man a verdade absoluta, sí, aquela que nos fai sinalar co dedo acusador aos nosos semellantes sen remordemento algún. E claro, na sociedade actual, sinalar e atopar culpables segue a ser un acto redentor e purificador de conciencias éticamente cuestionables. Últimamente, observo atónito como intentamos culparnos uns a outros dunha serie de comportame
To BITS or not to BITS. A cuestión é se os sedutores aparellos electrónicos ofrecen unha mellora real no ensino e nas capacidades humanas ou se teñen inconvintes que fan que teñan que ser utilizados con cautela. Nos últimos tempos presenciamos un enorme auxe das novas tecnoloxías da información. Nas escolas vaise producindo a dixitalización das aulas. Con todo, estes fascinantes desenvolvementos non están a ter en conta investigacións científicas que atopan que estas tecnoloxías teñen un impacto negativo na saúde e nas capacidades cognitivas. “A ciencia avanza unha barbaridade”, dicíanse marabillados os visitantes da exposición universal de París en 1889. Achegábase á súa conclusión un século no que a humanidade sentaba as bases para un “progreso” inusitado. As leis fundamentais do electromagnetismo foran fixadas e dábase paso a unha era na que a forza dos animais e a da máquina de vapor ían ser substituídas pola electricidade e o motor de combustión interna. Algúns dos avances